Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/150

ja kupiałem jego, tak na oko, całe partyje za jedne sto rubli.
 — I cóż panu ztąd przyszło?
 — Ja jemu kazałem krźynkę przesuszyć i odstawiułem dla Fiszla, a un oddał dla te dragony. Pamięta wielmożny pan te dragony, co niesili białe lampasów na kaśkiety?
 — Pamiętam, pamiętam.
 — Wszystkoby buło bajki, zieby nie ich pułkownik; pewnie pan dobrodżyj wie, taki wielgi buł, z wąsami, co jemu siedzieli przy nos — jak dwa miotłów! To, panie, buł bardzo gwałtowny człowiek! i zły jak całe wilk, może jeszcze gorsze nawet...
 — Więc zapewne nie przyjął tego żyta?
 — To, widzi pan, buło takie mechanike, co un sam tego żyto nie widział, tylko że ciasem to un lubił mieć swego fanaberyjów...
 — Fanaberye?
 — Ny tak. Napsikład, raz to sze jemu zachciewało jeść sołdackiego chleba. Słuchał pan, co sze jemu zachciewało?! To nawet nie pasowało na takie osobe... z takiem wielgiem rangiem i honorem, żeby jeszcz ordynarne chleb, no, ale on miał swoje fanaberyjów, jak un ksiknął: chleba! to zara sam wachmistrz poleciał i przyniesił jemu tego chleba. Akuratnie un buł z moje zito.
 — I zapewne nie bardzo smaczny?
 — Ny, dla takie chłopska gębe, jak sołdaty mają, to na co ma być lepsiego? ale na pułko-