Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/198

 On miał taki śliczny tydzień — tak dużo zarobił! Będzie miał furę drzewa i trochę prowizyi — w kieszeni gotowizną posiada całe cztery ruble, a na plecach niesie ćwierć kartofli!
 Z takim sutym zarobkiem warto przecie spieszyć do domu!
 Szedł więc drogą i dumał.
 Z początku myśli jego koncentrowały się na sumie, którą zarobił. Rachował, obliczał co może kupić za owe cztery ruble, oraz ile też jest warta fura drzewa i prowizya, którą ma dodatkowo otrzymać... Myśląc o tem szedł bardzo szybko, tak dalece szybko, że uczuł iż mu się robi gorąco. Twarz zaczęła go palić... a pierś pracowała forsownie.
 Musiał zwolnić kroku, nareszcie stanął, położył ciężar na ziemi, zażył tabaki i zaczął się oglądać czy jaka fura chłopska nie nadjeżdża...
 Wówczas przekonał się, że jeszcze dwóch wiorst nie uszedł.
 Jak mógł okiem zasięgnąć — droga zupełnie pustą była... z przeciwnej tylko strony jechało fur kilka; dziad kulawy, wziąwszy kule pod pachę, spieszył na odpust, a biegł zamaszyście, śpiewając jakąś piosnkę niezbyt nabożnej treści.
 Wszyscy w tamtą stronę!
 Przypomniała mu się rozmowa z panią Onufrową i zaczął o niej rozmyślać.
 Sam powiedział, że biedność jest pażerna i chciwa — a przez to że biedność pażerna, bo głodna wiecznie — bogaci mają uszyte ubranie.