Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/23

 — A jakby na to mówiąc, dziedzic powrócił?
 — Ny, to co? po pierwsze, un nie powróci, a choćby powrócił, to niech idzie szukać gdzie pies ma wątrobę!
 — Tedy rzekłeś, ze cekos?
 — Ny... ny...
 — I bez ten cas przezemnie nic nie zrobis?
 — Żeby mnie tak wielgie frybre nie trzęsiuło, jak ja przez was tego nie zrobię.
 — No, to dobrze, ale...
 — Już zaczynata kręcić! Wam sze zdaje, co kot zawsze ma zęby?
 — Bo pewnie ze ma.
 — A jak un sze obróci z ogonem, a jeszcze jemu za łeb przytrzymają, to gdzie jego zęby? aj, Marcinku, na co to gadać? wypijta sze wódki i idźta do chałupe spać.
 — Nie ządny ja dziś wódki, pójdę se pomaleńku do domu... bądźta zdrowi, Janklu.
 — Ny, ny, idźta z Bogiem, my sobie jeszcze pewnie jutro będziewa oglądali.
 Powoli, ciężkim krokiem poszedł chłop ku domowi. Noc zapadała wietrzna, ciemna, a na jej tle szarem zacierały się kontury chat wieśniaczych. Czasem pies szczeknął i znowu było cicho, o ile szum wiatru tej ciszy nie przerywał.
 Chałupa Marcina na samym końcu wsi stała, odosobniona trochę. Naprzeciw niej był wzgórek wyniosły, na którym, pomiędzy czterema wysmu-