Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/276

 — Winszuję — zrobiła pani wielkie odkrycie — rzekł — przerywając, Alfred.
 — Ja?
 — Tak, tak, pozazdrościć można.
 — Nie rozumiem...
 — Znalazła pani szczęście...
 — O, to nie ja.
 — Któż więc?
 — Ja sama nie wiedziałabym o tem może gdzie go szukać — dziadzio mi w tem dopomógł.
 — Pan pułkownik?
 — Tak jest — mówiła głos zniżając — dziadunio mi dużo, bardzo dużo o szczęściu opowiadał... całemi wieczorami nieraz. — Ach, pan nie wie, jaki to dobry człowiek, ten dziadzio!
 — I on odkrył pani tajemnicę szczęścia? — nieco ironicznie spytał Alfred.
 Klarcia nie zauważyła ironii.
 — Tak, panie, on mi powiedział, że całe życie szczęścia szukał i znalazł je nareszcie. Czego się pan uśmiecha? Dziadunio przecież nie zrywał kwiatu paproci w noc świętojańską — ale przechodził bardzo ciężkie koleje losu — i powiada, że z doświadczenia przekonał się o tem, że kto w swojem małem kółku pracuje szczerze, obowiązki spełnia sumiennie, kocha Boga i ludzi — a od losu niewiele wymaga, ten już jest blizkim bardzo stanu, który w zwykłej mowie potocznej, nazywamy szczęściem...
 Alfred zamyślił się smutnie.