Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/291

roko, jakby pragnąc orzeźwić się chłodnem a świeżem tchnieniem nocy letniej.
 Klarunia niewidziana i niedostrzeżona przez nikogo pod oknem siedziała.
 Usłyszała ona jak drzwi do pokoju ciotki otworzyły się nagle — i dały się słyszeć miarowe, dobrze jej znane kroki dziadka.
 — No, Józieczko — rzekł stary — dobrze że nie spisz jeszcze, rozmówić się z tobą potrzebuję.
 — Słucham, słucham...
 — Ale w cztery oczy, mościa panno, rzecz ważna!
 — Ho, ho, znowuż jakiś kłopot?
 — No, wiadomo że nie wesele przecież... ale gdzie nasza panna?
 — Jak zwykle w tej porze do ogrodu wyszła... nie bronię jej tego, niech się tam trochę na powietrzu po skwarze całodziennym orzeźwi.
 — No, no, nie szkodzi to nic, któżby jej bronił? tak tylko spytałem, bo o niej właśnie chciałbym się z tobą rozmówić.
 Klarunia pod oknem siedząca zaczęła słuchać pilnie.
 — Już to teraz dla mnie nie sekret, że się zakochała w tym gapiu...
 — W jakim? co znowu?
 — No, w tym ze Starzyna — wizytę nam przecież złożyli...