Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/297

 — Czy to ci co przeszkadza, mój dziadziu?
 — Nie, ale niepokoi trochę.
 — Zastraszasz mnie dziaduniu; ja myślałam że się dziadzio cieszy, że się już takiej wielkiej... wielkiej... dorosłej wnuczki dochował — a dziadzio się przestrasza. Chyba musiałam się zrobić teraz do straszydła podobną...
 — Nie żartujmy, dziewczyno, pomówmy poważnie — powzięłem zamiar pewien...
 — Niepotrzebny zupełnie, dziaduniu.
 — Jakto, niepotrzebny? przecież go nie znasz jeszcze?
 — Owszem, znam bardzo dobrze i powtarzam, że wcale niepotrzebny.
 — Cóż u licha! gadaj no jaśniej, moja panno, bo ja z tego wszystkiego nic a nic nie rozumiem!
 — Owszem, wytłomaczę się chętnie, ale niech mi dziadzio do głosu przyjść przecież pozwoli.
 — Mów, mów, ani jednem słowem nie przerwę.
 — Otóż ja powiem dziadzi bajeczkę.
 — Ej Klaruniu, nie czas teraz na bajeczki...
 — Miał dziadzio nie przerywać, a przytem w każdej bajeczce bywa jakaś część prawdy, a w mojej wyjątkowo będzie sama tylko prawda — czy mogę zacząć?
 — Słucham.
 — Była sobie jedna dziewczynka, która nie lubiła podsłuchiwać i nie podsłuchiwała nigdy w życiu, bo wiedziała że to jest brzydko i że za taką rzecz, dziadzio tej dziewczynki z pewnością by