Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/302

 — Istotnie, poważyłam się prosić o chwilkę rozmowy.
 — Więc jestem na rozkazy...
 — Bądź łaskaw weź krzesło i przysuń się bliżej.
 Alfred usiadł na najbliższem krześle.
 — Zdaje mi się że czas już abyśmy się bliżej porozumieli...
 — Co do czego? bratowo.
 — Sądziłam że domyślasz się o co idzie.
 — Ani odrobinki.
 — Hm, więc muszę ci powiedzieć sama. Człowiek twego urodzenia, twej pozycyi towarzyskiej, powinienby już pomyśleć o ustaleniu losu.
 Alfred milczał.
 — Tembardziej że interesa twoje własne... interesa wspólne, to jest twoje i brata, którego przecież tak kochasz... wszak kochasz Stanisława?
 — O, bardzo!
 — Otóż nasze wspólne interesa wymagają, aby wniosek przyszłej twojej żony podniósł zagrożoną sytuacyę majątkową, zatem...
 — Rozumiem — zatem jestem wyrokiem kochanej bratowej skazany w tej chwili na śmierć przez... ożenienie.
 — Na śmierć?
 — Zawsze słyszę od pani, że małżeństwo jest śmiercią powolną, to przecież własne słowa bratowej...