Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/303

 — To się tyczy tylko kobiet, tych nieszczęśliwych... zapoznanych istot...
 — W takim razie skazujesz pani na śmierć kobietę...
 — Zapewne — ale kiedy inaczej być nie może...
 — Bądź co bądź, nie mam wcale intencyi być katem.
 — O, mój Alfredzie, proszę cię nie żartuj — ja mówię z tobą najzupełniej seryo.
 — A ja też najpoważniej w świecie odpowiadam bratowej — i traktując kwestyę seryo, twierdzę, że nie mam zamiaru stać się przyczyną nieszczęścia jakiejś damy, któraby tak zwanym swoim wnioskiem miała ratować zagrożoną naszą sytuacyę.
 — Zwracam uwagę pana, że ton żartobliwy nie odpowiada wcale przedmiotowi naszej rozmowy.
 — Ach, więc bratowa naprawdę każe mi rozmawiać poważnie?
 — Tak jest, mój panie i po to tylko ośmieliłam się go fatygować.
 — Rozmawiajmy więc poważnie — słucham.
 — Przedewszystkiem, czy wiesz w jakim stanie znajduje się nasz wspólny majątek?
 — Jeżeli mam wierzyć waszemu plenipotentowi, który nas prawdopodobnie szkaradnie okrada, to ów stan nie jest bardzo ciekawy.
 — Powiedz raczej że smutny.
 — Zapewne — ależ w jaki sposób go rozweselić?