Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/304

 — Właśnie o to idzie.
 — Brat mój, a pani mąż, jest co prawda bardzo blizkim wynalezienia klucza, do tej niezbyt zresztą zawiłej zagadki.
 — Mój mąż?
 — Tak, pani.
 — Ciekawam też bardzo...
 — On powiada że przedewszystkiem trzeba pana rządcę odsunąć, bo już dorobił się dosyć...
 — A potem?
 — Nie żyć nad stan, oszczędzać... wyrzec się wycieczek do stolicy, podróży niepotrzebnych...
 — No, no!... cóż dalej jeszcze wskazuje mądrość mego pana męża?
 — Pracować.
 — Ha! ha! rozpocząć sielankę wpośród grząd kapusty i cebuli!
 — Choćby...
 — Pędzić życie pomiędzy stodołą, oborą i kurnikiem... czy tak pan mąż decyduje?
 — Cóż złego?
 — Nie, nigdy! przenigdy! nie na to wniosłam mu olbrzymi majątek, że już osobistego zawodu i zapoznania nie liczę, nie na to oddałam mu swoje serce, żeby kucharką, czy też szafarką folwarczną zostać. Nie — nie!
 — A jeżeli to jest jedyny dziś środek ratunku?
 — To umrę lepiej — rzekła głosem cichym lecz dobitnym.
 Przez chwilę przykre milczenie trwało.