Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/305

 — Umrze pani? — spytał Alfred nieśmiało.
 — Tak, umrę! przekładam śmierć nad życie, do którego przyzwyczajona nie jestem, które mi sprawia wstręt i odrazę. Och! tu mieszkać, zagrzebaną być w tym grobie!
 — Zwracam uwagę pani że to jest przecież grób familijny, tuśmy już tyle folwarków pogrzebali...
 — Alfredzie — ja się rozpłaczę...
 — Będę się starał pocieszać.
 — Bez serca jesteś, mój panie.
 Alfred westchnął.
 — Zapewne... — w zamyśleniu rzekł.
 — Więc nie chcesz mnie wysłuchać spokojnie?
 — Ależ pani, sama grzeczność obowiązuje mnie do tego.
 — Słuchaj więc, jeżeli nie przez sympatyę dla nieszczęśliwej, to przynajmniej przez grzeczność dla kobiety.
 Alfred przysunął się z krzesłem bliżej jeszcze.
 — Co ci wiadomo o interesach Starzyna?
 — Wiadomo mi to, że na części waszej, długi przewyższają wartość — na mojej zaś jest ich także sporo.
 — To wiesz prawdę, niestety.
 — Tak sądzę.
 — Co do mnie widzę jeden tylko środek ratunku... w tobie...
 — We mnie?