Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/318

A gdy ten cel osiągnie, to kto wie? kto wie?... może dziadunio nawet wówczas... ach! ale cóż o tem myśleć! to takie odległe jeszcze, a zresztą czemuż spieszyć... jej tu tak spokojnie, tak dobrze. Ma pracę, ma rozrywki, ma dziadka który ją tak kocha... — ma dobrą ciocię Józię...
 Udała przestraszoną, gdy Alfred przywiązawszy konia do drzewa, zbliżył się do niej i rzekł:
 — Dobry wieczór...
 — Ach, to pan?! zawołała — tak się zlękłam...
 I piękną jej twarzyczkę oblał nieudany co prawda rumieniec.
 — Co pani tu robi?
 — Kwiatki zbieram, tamte dawne powiędły, trzeba je było wyrzucić.
 — Pomódz pani?
 — Rozśmiała się.
 — A czy pan umie kwiatki zbierać?
 — Sprobuję. Więc, według pani nic nie umiem?
 — Czy ja tak kiedy mówiłam?
 — Ale myślisz tak, panno Klaro.
 — Nie, nie, jak dziadzia kocham, a zresztą...
 — Co, zresztą?...
 — Jakież mam prawo badać co pan umie?
 — Nie potrzebujesz pani badać, gdyż czytasz doskonale w moich oczach.
 — Ja?
 — Tak, pani...