Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/319

 — Jak żyję nie uczyłam się takiego abecadła.
 — Kiedy to przychodzi zupełnie bez nauki, bez pracy, samo.
 — Co pan mówi? Czyż może cokolwiek przyjść bez pracy?... Nawet chcąc kwiatek zerwać trzeba się schylić, częstokroć zarosić — a nawet jak się róże zrywa...
 — W paluszek się ukłuć? Czy tak, panno Klaro?
 — Alboż inaczej?
 — A jednak znam ja coś, co zupełnie bez pracy, częstokroć nawet mimo naszej woli, przychodzi...
 — To chyba tylko... nieszczęście.
 — Nie, pani — to... miłość!
 Klarunia zamilkła.
 — Nie podzielasz pani tego zdania?
 — Nie znam się na tem, szepnęła; ale, dodała już tonem wesołym i swobodnym, dość tych kwiatków — to co mamy wystarczy, należy je teraz uporządkować i wianuszki z nich uwić... Panie Alfredzie, czy pan umie wić wianki?
 — Nie, pani, ale się chętnie nauczę, zobaczę jak pani to robi.
 Klarunia usiadła pod olchą, położyła garść niezapominajek przy sobie i zaczęła zręcznie wianek robić.
 Alfred stał o drugie drzewo oparty.
 Po chwili odezwał się nieśmiało:
 — Panno Klaro...