Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/330

 — Honor również nie kłamie — dodał z mocą.
 — Ha, skoro tak mówisz — daj rękę.
 Alfred skwapliwie dłoń pułkownika pochwycił i ucałował ją z synowskim prawdziwie szacunkiem, pułkownik schylił się w głowę go całując.
 Potem zadzwonił.
 Chłopak, wyprostowany jak struna, we drzwiach stanął.
 — Panny Klary tu proś — rzekł pułkownik.
 Po chwili zapłoniona, nieśmiała, weszła Klarcia.
 — Jestem, dziaduniu — rzekła.
 — Dziecko moje — rzekł uroczyście pułkownik — czy domyślasz się z jakim zamiarem przybył tu pan Alfred?
 — Wiem, dziaduniu — szepnęła nieśmiało.
 — Czy przyjmujesz zatem?
 — Jak dziadunio każe...
 — Nie, moje dziecko, tu do rozkazania nic niema, chcę usłyszeć twoje wolne, zupełnie niezależne zdanie... no, mów więc śmiało.
 — Tak... — szepnęła ledwie dosłyszanym głosem.
 — Dobrze — a teraz jeszcze jedno pytanie.
 — Słucham dziadunia.
 — Czy zbadałaś dobrze własne serce? czy ty go kochasz, Klaruniu?
 Dziewczyna milczała.
 — Czy go kochasz? odpowiedz, moja mała.
 — Ach mój Boże, ciągle to pytanie!... pan Alfred się pytał... teraz dziaduniu się pyta...