Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/63

 — Nawet na noc, żeby na ranny pociąg do kolei się dobrać.
 — Więc wyjeżdża pan koleją? ale dokąd? zkąd taki powód nagły?
 Nie odpowiadał zaraz żmujdzin, pomięszany był, sam nie wiedział, co ma mówić.
 — Ot, casus! — rzekł — pilno i dla tego chciałbym pani to i owo powiedzieć, na czas nieobecności mojej...
 — Więc ta nieobecność dłużej ma potrwać?
 — Bóg wie — dwa... może trzy tygodnie.
 Kobieta powstała przelękniona.
 — Na miłość Boską! panie Fulgenty, co się stało? mów, nie oszczędzaj mnie, najgorsza wiadomość lepsza jest od niepewności. Na honor cię zaklinam, panie, mów, dokąd jedziesz?
 — Za... za granicę — wyjąkał Dyrdejko.
 Kobieta za głowę się chwyciła.
 — Karol! Karol! krzyknęła rozpaczliwie i bezprzytomna prawie upadła na ławkę.
 Żmujdzin, który w największych kłopotach i nieszczęściach radzić sobie umiał i nigdy krwi zimnej nie tracił, wobec spazmatycznego płaczu kobiety stanął jak oszołomiony i sam nie wiedział co czynić.
 Za rękę ja ujął i jąkał:
 — Pani... pani kochanieńka! zmiłuj się, nie mglej! No, dalibóg! cóż za dzieciństwo! nie bójże się... nie płacz!