Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/64

 Widząc, że perswazye nie pomagają, zerwał się nagle i pobiegł do dworu po wodę i po sól; słyszał bowiem kiedyś, że temi środkami trzeźwią zemdlone kobiety.
 Przez drogę, zasapany, mruczał:
 — Jezusie kochanieńki ratuj! ach te baby! te baby! takoż komedya z niemi!
 Gdy o ile można najprędzej, zdyszany, z wodą i solą powrócił, pani Karolowa płakać przestała; przyjęła wodę podaną, napiła się trochę i prędko, urywanym, ale stanowczym głosem mówiła:
 — Nie, nie! nie oszczędzaj mnie pan, mów prędko, cokolwiek się stało, ja muszę wiedzieć! ja powinnam wiedzieć! jestem jego żoną i matką jego dzieci, panie! ja muszę wiedzieć!
 — Ja bo chciałem... bąkał Dyrdejko.
 — Pan mnie chciałeś oszczędzać, dziękuję ci za to, ale wolę pewność, mów co się stało?
 — Mała rzecz — chory trochę...
 — Może umarł!...
 — Na uczciwość, pani, nie obawiaj się — żyje.
 — Miałeś pan wiadomości? kiedy?
 — Od niedawna... list przyszedł.
 — Od niego? pokaż mi pan ten list.
 — Nie, pani, nie od niego, ale od jednego mego przyjaciela. No, nie rozpaczaj pani, powiem wszystko, powiem. Karol chory... ma skaleczoną rękę.