Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/69

 Kobieta zerwała się z ławki.
 — Jadę tam natychmiast! — rzekła z mocą.
 — Nie, pani tu zostaniesz, ja pojadę.
 — Niepodobieństwo!
 — Ani myśl pani inaczej.
 — Któż mi może odmówić miejsca przy nim? kto mi zabroni pospieszyć do ukochanego? do męża?
 — Rozum, rozum, pani kochanieńka — i rozwaga.
 — Ja chcę, ja muszę być przy nim! zawołała z płaczem.
 — Tak, pani musisz być przy nim — a kto będzie przy dzieciach? kto im matkę przez ten czas zastąpi? Pozostawisz że pani te sierotki kochane?
 Pani Karolowa twarz rękami zakryła, w sercu jej odbywała się walka uczucia matki z przywiązaniem żony.
 Milczenie przez jakiś czas trwało — wreszcie Dyrdejko je przerwał.
 — Pani kochanieńka, komu w drogę, temu czas; dla mnie już konie gotowe. Zaledwie godzina pozostała nam na porozumienie się co do interesów, które na czas nieobecności mojej w pani ręce chcę złożyć. Jutro rano będę w naszem gubernialnem mieście; znajomych tam mam, więc ceremonie paszportowe jak sądzę, nie potrwają zbyt długo, a jeżeli co nieprzewidzianego nie zaskoczy, to za trzy dni najdalej Karola zobaczę.
 — Prawda, masz pan słuszność, mnie od dzieci nie sposób, choć się dusza do niego wyrywa,