Strona:Klemens Junosza - Z mazurskiej ziemi.djvu/79

 — Ja sobie stojałem na rynku, tymczasem sam nacielnik z teligrafu przyleciał i powiada, co jest bardzo pylne depesie do wielmożnej pani... ny, ja zaraz jego brałem i powiedziałem, co za godzinkę już un u pani będzie.
 — Dawaj, dawajże tę depeszę, Janklu, jak najprędzej!
 Żyd jeszcze raz do kieszeni sięgnął, wreszcie przestraszony zawołał:
 — Aj waj! nieścięście!
 — Co?
 — Ja tego teligrafa zgubiałem!!
 — Bój się Boga, człowieku! to niepodobna!
 — Proszę wielmożnej pani — i ja sam tak miszlę — rzekł zatrwożony Jankiel, szukając po wszystkich kieszeniach — napróżno.
 — Mój Boże, mój Boże! — wołała pani Karolowa — a czy wy wiecie, Janklu, że w tej depeszy mogło być całe moje szczęście!... cały los!
 — Oj, waj! gewałt! cały los! a ja sobie miszlałem, co wielmożna pani tylko jednego czwiartke trzymała! Cały los! a gance los! to mi dopiero scięście!
 — Ależ ja o żadnej loteryi nie myślę, ja czekam depeszy od męża! może gdzie w drodze zaginęła? zmiłuj się, Janklu, przypomnij, może gdzie wstępowałeś jadąc?
 Żyd zamyślił się, nie przestając jednak po kieszeniach szukać.