Strona:Klemens Junosza - Z pamiętników roznosiciela.djvu/37

— 31 —

której nie znałem wcale, pomagała jej przy tym.
 Dostrzegszy matkę, zawołałem cichym głosem:
 — Mamo!
 Przybiegła do mnie, zaczęła mnie serdacznie całować i rzewnie płakać.
 — Ty żyjesz, Józiu?! żyjesz, moje dziecko! — mówiła — a ja myślałam, że się już nie podniesiesz z tego łóżka, że twego głosu nigdy nie usłyszę... o biedna, biedna moja dziecino! sierotko moja kochana!...
 Pocałowałem ją w rękę i zapytałem nieśmiało:
 — Mamo! u kogo my teraz jesteśmy?
 — U nikogo, moje dziecko; jesteśmy u siebie, to nasze mieszkanie, mój Józiu.
 — Więc wyprowadziliśmy się już od wuja?
 — Zaraz, na drugi dzień, jak się to nieszczęście stało... Ach! zbójca! byłby cię zamordował! i tak niewiele już brakowało. Doktór nie robił żadnej nadziei. Ale, Bogu dzięki, odzyskałeś już przytomność, mówisz...