Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/112

— 108 —

 — Ostrożność w żadnym razie nie zawadzi...
 Zapanował jakiś przykry przymus i milczenie... Na szczęście, zbliżyły się starsze panie i rozmowa stała się ogólną. Pan Wacław wziął ojca panny Jadwigi pod rękę.
 — Zostańmy trochę w tyle — rzekł — mam ci cóś do powiedzenia...
 — Słucham.
 — Powiedz mi, proszę cię, co to za smyk, który się do nas przyczepił?
 — Bardzo dobry i porządny chłopiec. Syn tej pani, która idzie z moją żoną
 — Skąd on tu się wziął?
 — Przyjechał zapewne statkiem, tak samo jak i my.
 — Nie podoba mi się to...
 — Wybacz, ale nie mogę mu przecież zabronić, aby bywał w Jabłonnie, jeżeli mu się to podoba.
 — Zapewne, ale to spotkanie wygląda jakby umówione.
 — Wacławie!
 — Nie tłómacz się, bo tak jest.
 — Mogę cię zapewnić...
 — Mniejsza o to, chciałbym jednak wiedzieć, skąd ta nowa znajomość. Ja u was tyle lat już bywam, a jednak ani tego pana, ani tej pani wcale nie spotykałem...
 — To znajomość bardzo, bardzo dawna, teraz zaś odnowiona. Jego matka i moja żona