Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/113

— 109 —

to koleżanki z pensyi. Nie widywały się od lat wielu, zeszły wypadkiem...
 — Powtarzam, że to mi się nie podoba.
 — Dziwny jesteś... Więc cóż mam robić? Zamknąć drzwi przed tak dawną przyjaciółką mojej żony, nie utrzymywać z nią stosunków? Człowieku, pomyśl tylko, czego żądasz?...
 — Nie mam nic przeciw matce, ale syn...
 — Więc co?
 — Jej syn tak mi wygląda, jak gdyby znał się z twoją córką Bóg wie jak dawno, są nawet, jak uważam, na stopie pewnej poufałości.
 — Zdaje ci się...
 — O, mam ja dobre oko i od razu poznałem, że panna Jadwiga mu sprzyja.
 — Widzi go... no, nie wiem, czy piąty raz w życiu...
 — Postawmy raz kwestyę jasno — albo twoja córka jest moją narzeczoną, albo nie... No, odpowiedz: niech usłyszę, niech się dowiem, czy byłem przez ciebie traktowany jak przyjaciel, czy też raczyliście sobie ze mnie żartować, proszę o kategoryczną odpowiedź...
 — To pytanie mnie dziwi. Znamy się od wielu lat, łączył nas zawsze stosunek przyjaźni bo nie zaprzeczysz chyba, że byłeś moim przyjacielem...
 — Jestem nim jeszcze, ale do rzeczy...
 — Kiedy wystąpiłeś z propozycyą małżeństwa, przyznam ci się, że wydało mi się to dość dziwnem.