Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/115

— 111 —

 — Ależ to niepodobna! Czem upozoruję taki krok, z jakiej racyi wystąpię?
 — Więc odmawiasz?
 — Czyż mogę inaczej odpowiedzieć...
 — Zapominasz, co jest między nami...
 — Niestety, pamiętam doskonale...
 — Szczególna rzecz; pamiętasz, a postępujesz ze mną tak, jak z człowiekiem obcym i obojętnym ci zupełnie. Powtarzam, że dłużej tego znosić nie myślę... albo on, albo ja. Wybieraj, a jak na tem wyjdziesz, domyślasz się sam, tłómaczyć ci nie potrzebuję.
 Ojciec panny Jadwigi chciał zyskać na czasie.
 — Nie unoś się — rzekł do Millera — bądź spokojny. Ja byłem i jestem dla ciebie najżyczliwszy, zobaczymy się w tych dniach, porozmawiamy i przyjdziemy do porozumienia się.
 — Jak ci się podoba; nie widzę potrzeby długich konferencyj; tak albo nie — i dość na tem...
 Rzekłszy to stary kawaler zamilkł i nie odzywał się już więcej. Pani Zenobia zapytywała go dlaczego nie ma humoru?
 — Szalony ból głowy mnie męczy — odpowiedział — migrena, czy co, widocznie woda mi zaszkodziła, raczej wilgoć...
 — Trzebaby coś na to poradzić, mam z sobą wodę kolońską, niech pan natrze skronie...
 — Dziękuję pani... Za trzy kwadranse idzie pociąg do Warszawy. Pójdę na stacyę i pojadę do domu... Tak będzie najlepiej.