Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/118

— 114 —

 Panie dały się unieść prądowi wspomnień i rozmawiały z ożywieniem o chwilach minionych, młodzi zaś szli powoli po łące, schylając się co chwila, zrywając kwiaty polne, z których panna Jadwiga pragnęła ułożyć bukiecik.
 Rozmowa ich była urywana, przeskakiwała z przedmiotu na przedmiot.
 — Czy lubi pan kwiaty?
 — Któżby nie lubił! Nie znam nic piękniejszego i sądzę, że ziemia bez nich byłaby pozbawioną najponętniejszej ozdoby...
 — A jakie pan lubi najbardziej?
 — Wszystkie jednakowo...
 — Ja... jak czasem... Niekiedy przekładam polny kwiatek nad najpiękniejszą różę...
 — A dziś? — rzekł, podając jej wątły goździk polny.
 — Dziś lubię tylko polne kwiateczki... Zbierzmy jeszcze trochę, zrobię kilka bukiecików...
 — Ile?
 — Cztery — odrzekła z uśmiechem, — czwarty będzie dla pana... Zdaje mi się, że mama pańska wspominała kiedyś, że pan ładnie śpiewa...
 — Czy ładnie nie wiem, ale śpiewać lubię...
 — Chciałabym usłyszeć...
 — Co łatwiejszego... Jak będę u państwa.
 — A kiedy?
 — Kiedy pani rozkaże...
 — Im prędzej tem lepiej. Niech pan przyjdzie z mamą kiedykolwiek, w najbliższe święto.