Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/119

— 115 —

 — Mieliśmy inny projekt. Czyżby pani już zapomniała?
 — Pamiętam, ale nasze zamiary dotyczyły niedzieli, a zdaje mi się, że we czwartek...
 — Jest święto rzeczywiście — zawołał młody człowiek z radością — zapomniałem o tem... a więc we środę będziemy z matką u państwa i ułożymy program na cały dzień czwartkowy...
 — Doskonale — przyjdą państwo wieczorem?
 — Matka stawi się wcześniej, ja zaś po ósmej.
 — Mamy już dość kwiatów — rzekła panna Jadwiga — teraz trzeba porobić bukiety.
 — Przypominam pani, że miało być ich cztery, a z tych jeden...
 — Pamiętam — odrzekła — i zaraz wywiążę się z przyrzeczenia. Zobaczy pan, jak to szybko idzie, tylko nie ma czem związać. Niech pan poszuka długiej, miękiej trawki... Tak, bardzo dobrze; bukiecik gotów... proszę pana.
 — Zachowam go na pamiątkę dzisiejszego dnia — rzekł półgłosem.
 — Czy warto? — zapytała, zwracając ku niemu swe duże, piękne oczy.
 — Będzie mi droższy nad wszystko...
 Na twarz dziewczyny wybiegł rumieniec; zamilkła, a młody człowiek szepnął:
 — Nie jestem wymowny... a tak dużo, dużo miałbym do powiedzenia...