Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/120

— 116 —

 Starsze panie zbliżyły się, niebawem powrócił ze stacyi i mąż pani Zenobii, smutny i przygnębiony.
 — Cóż pan Wacław? — spytała go żona.
 — Mówi, że chory, odjechał... przyrzekłem, że jak tylko wrócimy, przyjdę do niego i właśnie chciałbym cię prosić, abyśmy wracali jak najprędzej. Statek lada moment nadejdzie...
 — Już? — rzekła panna Jadwiga.
 — Tak, trzeba, moje dziecko... przyrzekłem, muszę u niego być. Nie wiem co jest, co powie lekarz...
 — Może chwilowa niedyspozycya...
 — Może... a może rzecz poważna... Człowiek w jego wieku.
 — Wygląda dość młodo — rzekł pan Antoni.
 — No tak... ja też nie mówię, że jest stary, ale też i nie młodzik — trzeba śpieszyć... państwo nie wezmą nam za złe...
 — Mamo — rzekł młody człowiek, — cóż my tu sami robić będziemy? Wracajmy razem wszyscy...
 Całe towarzystwo udało się ku przystani, pan Antoni szedł naprzód obok panny Jadwigi, która posmutniała nagle.
 — Nieznośny dziad — mówiła, — całą zabawę nam zepsuł.
 — Mamy jeszcze — odrzekł młody człowiek — dużo przed sobą...
 — Jakto, panie...