Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/128

— 124 —

 — Ja, wyszłam po sprawunki i trochę odpoczywam — ale co pan robi w ogrodzie w godzinach...
 — Pełnię obowiązek — odrzekł — odnosiłem pieniądze do banku i wracam. Nie spodziewałem się tak miłego spotkania. Co się dzieje u państwa? Pani jakoś pomizerniała...
 — Zdrowa jestem.
 — A mama pani, ojciec?
 — Od tygodnia nie wychodzi... Dlaczego mama pańska nie łaskawa na nas?...
 — Wybiera się... może dziś przyjdzie...
 — O, niech przyjdzie, bo u nas teraz bardzo smutno w domu.
 — Z jakiego powodu?
 — Nie wiem... rodzice mają zmartwienie...
 — I pani nie wie jakie?
 — Dziwi to pana?
 — Nie — odrzekł po namyśle, — rozumiem, że postąpiłem niewłaściwie, zadając to pytanie... Niedawno znamy się, nie mam więc prawa żądać szczerości bezwzględnej, jest to bowiem przywilej zaufanych przyjaciół...
 — A! panie — rzekła z wymówką — nie wolno panu tak mówić.
 — Więc przyznaje mi pani prawo do przyjaźni?...
 — Tak... — szepnęła.
 — Dziękuję, serdecznie dziękuję, panno Jadwigo — to moje najszczersze pragnienie.