Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/129

— 125 —

 — Ja wierzę — rzekła szeptem prawie.
 — Dziękuję pani, odpowiedział z mocą.
 Zamilkli oboje. Ona spuściła oczy, on wpatrywał się w jej twarz z uwielbieniem i z radością.
 — Jaka szkoda, odezwał się po chwili, że muszę śpieszyć do fabryki, a tak mi tu dobrze, ale zobaczymy się wkrótce, panno Jadwigo... Wszak wolno mi teraz bywać częstym gościem u państwa?...
 — Niedobry pan jesteś.
 — Ja? Dlaczego?
 — Bo zadajesz niepotrzebne pytania... Czy wolno? czy wolno? Jak gdybym ja zabraniała... Nie traćmy czasu... Przez którą bramę pan wychodzi?
 — Przez główną.
 — Ja również... chodźmy...
 — Miałbym wielką chęć zostać tu jeszcze dłużej.
 — Nie można...
 — Niestety, wiem o tem... Panno Jadwigo... jeszcze jedno zapytanie...
 — Słucham.
 — Pani mi wierzy?
 — Znowuż to samo... Czyż nie mówiłam?... Wierzę...
 — I zawsze tak będzie! przez całe życie?...
 — Zawsze...
 W tej chwili z bocznej alei wyszedł pan Wacław i znalazł się tuż nawprost młodej pary.