Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/130

— 126 —

Był bardziej blady niż zwykle, rysy jego przybrały charakter ostrzejszy.
 Uchylił kapelusza i ukłonił się z szyderczym uśmiechem. Antoni oddał ukłon obojętnie, panna Jadwiga zarumieniła się mocno.
 Mimowoli, instynktowo prawie wsunęła rękę pod ramię swego towarzysza.
 — Ja się go boję — szepnęła drżącym głosem — broń mnie, panie Antoni...
 — Jego się pani lęka?
 — To nieszczęście całego naszego domu... to zły człowiek.
 — On?
 — Z jego powodu ojciec mój cierpi, matka płacze, a ja... ja nie mam chwili spokojnej. U nas teraz tak smutno, tak ciężko, nie wyobrazi pan sobie... Może niepotrzebnie to mówię, ale...
 — O, panno Jadwigo — rzekł z wymówką — już cofasz zaufanie... już żałujesz chwilowej szczerości?
 — Nie, lecz...
 — Przeciwnie, powiedz pani wszystko...
 — Nie teraz, później może, przyjdź pan kiedy, a teraz odprowadź mnie do dorożki, nie dojdę pieszo do domu...
 — Pani chora?
 — Osłabiona tylko... przejdzie to, gdy wypocznę... przepraszam, że zaniepokoiłam pana... Do widzenia...