Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/137

— 133 —

 — A jeżeli ten zły człowiek...
 — Bronić się będziemy Widzisz, Antosiu, ja już mówię: będziemy — bo troski ich i troski nasze uważam za wspólne. Mam znajomego prawnika, jest to przyjaciel twego nieboszczyka ojca, zacny i szlachetny człowiek; dawniej praktykował jako adwokat na prowincyi, w naszych stronach rodzinnych, obecnie — tu w Warszawie mieszka. Pójdę w tych dniach do niego, on poradzi, obroni pokrzywdzonych... Że prośbie mojej nie odmówi, jestem pewna...
 — Ja także coś dla nich zrobić mogę.
 — Cóż takiego?...
 — W fabryce zwierzchnicy mają do mnie zaufanie...
 — Więc?
 — Postaram się, aby ojca panny Jagwigi przyjęto.
 — Sądzisz, że to łatwo pójdzie?
 — W każdym razie spróbuję. Oczywiście za skutek zaręczyć nie mogę, ale mam to przekonanie, że się uda.
 — Byłoby to bardzo dobrze...
 — Najważniejsza dla nich rzecz, podstawa bytu całej rodziny...
 — Tak... tak...
 — Mamo, ja pójdę dowiem się o jego zdrowie...
 — Za późno już dziś... nie wypada...
 — Ja też nie wejdę na górę, zapytam przez stróża i zaraz wrócę... Niedaleko...