Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/14

— 10 —

poziomek, na srebrnym koszyku piętrzy się góra ciasta.
 Oprócz gospodyni domu, znajdują się cztery osoby: pani Janowa, pani Michałowa, panna Eugenia i pan Dulski z Trznadlina, wioseczki położonej o kilka mil drogi od miasta, najbliższy sąsiad Letkiewicza.
 Panie opowiadają o nowinkach miejskich, gdy je wyczerpały, zapytują co na wsi słychać.
 — Ano, pani dobrodziejko — odpowiada basowym głosem pan Dulski — na wsi, jak na wsi, dobrze, że daj panie Boże wytrzymać!... Pana Stanisława niedługo mają licytować.
 — Czy być może? — zawołały naraz wszystkie panie — Pisankę sprzedają?!
 — A tak, trafia się to niekiedy.
 — Taki śliczny folwarczek! Ciekawam co teraz uczyni biedna Stasiowa, gdzie się po dzieje z dziećmi?
 — Albo ja wiem. Kogo pan Bóg stworzył, tego nie umorzył; będą musieli jakoś biedę klepać. Zresztą pan Stanisław ma bogatych krewnych...
 — Jakich krewnych? gdzie? przecież jestem jego rodzoną ciotką i wiem, że nikogo nie ma z bliższych, wszyscy już pomarli, oprócz mnie jednej.
 — To też właśnie powiadam — rzekł szlachcic.
 — Co właśnie?