Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/149

— 145 —

 — Powiedział pocztylion, że pod Zagnanką most zerwało i przez to poczta nie przyszła.
 — Mój Boże... i cóż my będziemy teraz robili?
 — Ja pójdę do stajni — odpowiedział Jasiek, jak gdyby to pytanie do niego się stosowało.
 — A idź sobie gdzie chcesz — odrzekła zadąsana panienka.
 Dziadek niecierpliwie wąsami poruszał.
 — I cóż, Kamilciu — rzekł do wchodzącej wnuczki — gdzież te gazety?
 — Niech dziadzo zdejmie okulary — odrzekła — feralny dzień dzisiaj; nie ma co czytać... Most pod Zagnanką zerwany i zapewne nie zreparują go prędko, trzeba się przygotować na długie, długie nudy; tem bardziej, że szkaradny deszcz ani myśli ustać... a słońce się już chyba nigdy nie pokaże...
 Dziadek spojrzał uważnie na wnuczkę.
 — No, no — rzekł — nie prorokuj tak smutno, będzie jeszcze sucho i ciepło i jasno. Twoja biała buzia opali się na słońcu, wiśnie, maliny dojrzeją...
 — Kiedy to tam będzie! Wprzód można melancholii dostać...
 — Proszę, jaka panna niecierpliwa...
 Babka odłożyła rozpoczętą robótkę, przyniosła kilka talii kart i zaczęła rozkładać je na stole.
 — Cóż to będzie, moja pani? — zapytał dziadek.