Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/150

— 146 —

 — Passyans położę...
 — Masz racyę... to przyjemna rozrywka... a podobno i przyszłość przepowiada...
 — Jakbyś wiedział... wolno ci żartować z tych przepowiedni, ale mniej więcej sprawdzają się one.
 — Jejmościuniu dobrodziejko, że też nie możesz się pozbyć przesądu!...
 — Nie narzucam go nikomu, a czas mogę przepędzić, jak mi się podoba... Zresztą, jeżeli ci to przykrość sprawia... mogę dać pokój...
 — Ależ co znowu, moja kochana, nie róbże mnie tyranem... Ja żartowałem tylko...
 — Więc kładę i ciekawa jestem, czy też wyjdzie...
 — Eh, moja droga babciu — rzekła panna Kamilla — na taki szkaradny czas, to nic wyjść nie może, nawet passyans...
 — Nie grymaś, Kamilciu, i nie narzekaj... Weź jaką książkę lub robótkę.
 — Książki wszystkie, jakie są w domu, już przeczytałam, niektóre nawet po dwa razy, zaś rozpoczętej robótki kończyć nie mogę dla tej przyczyny, że zbrakło mi włóczki, a nawet marzyć nie można o tem, żeby jej skąd dostać... Jak żyję nie widziałam tak szkaradnej wiosny...
 — Oj dziecko, dziecko — rzekł sentencyonalnie dziadek, — żeby tylko takie zmartwienia były w życiu!... Dajże mi, kochaneczko, dawne gazety, przywiezione onegdaj, odczytam je raz