Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/158

— 154 —

 — Idź spać, panie Wincenty — rzekł dziadek — zmęczony jesteś, spoczynku ci trzeba.
 — Eh, nie; jabym jeszcze mógł siedzieć, choćby do północy, ale mnie ten łajdak Lejbuś, żeby mu broda spuchła, okropnie zirytował... no, i ten tryb wyłamany także.
 — To też odpocznij sobie.
 — Ma pan dziedzic dobrodziej racyę; w moich latach to już gnatom, to jest chciałem powiedzieć, z przeproszeniem, kościom, trzeba czasem pofolgować. A jutro, proszę pana dziedzica, owies młócę i sieczkę rznę.
 — Dobrze, dobrze; jak uważasz, tak rób.
 — Dobranoc.
 Ukłonił się niezgrabne i odszedł.
 — Cóż to za niedźwiadek — rzekła panna Kamilla.
 — Prawda, kochaneczko, niedźwiadek, ale dusza poczciwa, serce złote... Ty go nie lubisz, a jednak zaręczam, że gdyby się, broń Boże, dom zapalił, to niedźwiadek pierwszy wskoczyłby w płomienie, aby cię ratować.
 — Owszem, ja oceniam jego poczciwość, lubię go nawet, tylko... widzi dziadzio, on taki śmieszny ze swemi kościami, piorunami, z nieśmiertelnem przepraszaniem, najbardziej nie w porę używanem...
 — Cóż robić, moja duszko, tak go wychowano, takim jest.
 — A wiecie co — wtrąciła babcia — passyans znowu wychodzi, to już drugi raz... tasuję karty