Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/162

— 158 —

 — Albo ja wiem — odrzekł dorożkarz — miejsce jakieś zaklęte; chyba że mnie złe tam zaprowadziło.
 — No, mój bracie — odezwał się rządca — jeżeli ty tam wpadłeś, to ci jedna para koni nie pomoże... ze cztery woły trzeba, żeby ciężką brykę wydobyć?...
 — Cóż ja nieszczęśliwy teraz zrobię i gdzie tych państwa podzieję?...
 — Sameś sobie winien, trzeba było od figury na lewo objechać, ludzie tak zawsze robią, a na starą groblę nikt się podczas roztopów nie puszcza.
 — Ba! żebym ja był wiedział...
 — Nie ma co — rzekł dziadek — jużci trzeba go poratować.
 — Zapewne — dorzucił rządca — w takiej przygodzie, nie po chrześcijańsku byłoby biednych ludzi zostawić.
 — O! niechże panom Bóg da zdrowie, niech stokrotnie na wszystkiem wynagrodzi.
 — Ciekawym kogo on wiezie? — rzekł dziadek. — Nie znasz tych państwa?
 — Skąd? w naszym stanie, jak wiadomo, kto się każe wieźć a płaci, to go się wiezie. A! na śmierć zapomniałem w tem zmartwieniu — dali karteczki dwie... Mówili: do kogo trafisz kartki pokaż, w tych stronach nas znają.
 To mówiąc, podał dziadkowi dwa bilety wizytowe.