Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/170

— 166 —

 — Ależ mamo — wtrącił młody człowiek — obawa była nieuzasadniona, przecież ja znajdowałem się przy mamie... a zawsze w podróży mam przy sobie rewolwer...
 — Swoją drogą, trzęsłam się ze strachu jak w febrze i dopiero zaczęłam przychodzić do siebie, gdy zajaśniały światła kilku latarni... Aniele-wybawicielu! zawołałam, gdy jakiś pan na koniu zbliżył się do bryki.
 — Moja mamo — rzekł młody człowiek — porównanie to bardzo niefortunne...
 — Dlaczego?
 — Bo nasz anioł-wybawiciel klął strasznie...
 — Prawda, ale za każdą klątwę przepraszał, mówiąc, że dosadne wyrażenia są przy takiej czynności konieczne.
 — Poznaję mojego kochanego Wincentego — rzekł dziadek.
 — Któż to jest?
 — To, proszę pani, nasz rządca, najzacniejszy człowiek pod słońcem, tylko trochę rubaszny. Jestem przekonany, że sprawił się dobrze...
 — Ależ przewybornie — wtrącił pan Jan — wydał kilka rozkazów, krzyknął na konie, zaklął, przeprosił, znowuż zaklął i buda nasza wnet została wyciągnięta z błotnistej przepaści.
 — Gdzież jest ten pan? — spytała pani Ewelina — pragnęłabym mu podziękować.
 — Zapewne już śpi — rzekł dziadek — ale nie straconego, zobaczy go pani jutro, gdy przyjdzie na obiad.