Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/198

— 194 —

 — Siedzi przy oknie w białym kaftaniku i macha „Kuryerem“. To jest myśląca panienka, z kawałka papieru potrafi zrobić wachlarz!
 — Lube dziecko. Cała nasza pociecha.
 — Słuchaj, Boleś — rzekła z przymileniem pani Silberbaum, siadając na brzegu kanapy — słuchaj, Boleś, ty zrobiłeś dziś doskonały interes.
 — Oj, niech moje wrogi...
 — Boleś, zostaw ty naszych wrogów dla kogo innego, ze mną możesz być szczery. Wiadoma rzecz, że nie dołożysz do serwatki.
 — No, więc co?
 — Trzeba, żebyś nam zrobił jaką przyjemność.
 — Komu?
 — Mnie i Rózi.
 — Owszem, wieczorem pójdziemy do ogrodu Krasińskich na kwaśne mleko.
 — To nie będzie przyjemność, tylko jedzenie.
 — A kto ci powiedział, że jedzenie jest przykrość?
 — Boleś, ty nie figluj. Teatr nie jest jedzenie, a przecie jest przyjemność.
 — Tobie się teatru zachciewa?!
 — Dla Rózi. Czy ciebie na to nie stać? Czy ty nie jesteś liwerant, solidny aferzysta?
 — Ja wiem.
 — Ty się przypatrz, Boleś, jak u ludzi bywa, u sąsiadów. Fajgenblat jest tylko kanto-