Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/213

— 209 —

zykantów przepadł. Bardzo wesoły interes! Ja proszę Boga, żeby piąty akt się zaczął i żeby się to raz nareszcie skończyło. Felciu, ja nie będę dziś dobrze spał.
 — Dlaczego nie masz dobrze spać?
 — Będę miał brzydkie sny.
 — Dlaczego masz mieć brzydkie sny?
 — Papie przyśni się serwatka...
 — Mnie się przyśni twój kochany Szekspir... Niech jego zęby zabolą za tobą wesołość!
 Podczas piątego aktu pan B. M. Silberbaum zachowywał się niespokojnie; widać było na jego obliczu niezadowolenie, zły humor, niesmak.
 Jednej chwili radby był opuścić teatr, uwolnić się od widoku mordów, trumien i grobowców, zrywał się już nawet kilkakrotnie, ale z jednej strony przytrzymywała go pani Felcia a z drugiej panna Rózia
 Nareszcie gdy kurtyna zapadła, wybiegł na kurytarz, jak oparzony; toczył się po schodach niby kula, a wybiegłszy przed gmach, zawołał potężnym głosem:
 — Dorożka!
 — Boleś — rzekła zadyszana w pośpiechu pani Felcia — Boleś, po co dorożka? Jest ładny czas.
 — Ja ciebie proszę, siadaj.
 — Szkoda pie...
 — Ja każę: siadajcie! Dość już was słuchałem. Po kawalersku, na Krochmalną!