Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/23

— 19 —

będzie usiłował ciotkę wzruszyć, przemawiać do jej serca, w imieniu rodziny zagrożonej utratą bytu; była pewna, że przyjechał specyalnie po to, tymczasem widzi go uśmiechniętym i wesołym, jak zawsze. Tak przecież nie wygląda człowiek stojący nad brzegiem przepaści.
 Pan Stanisław zbliżył się do ciotki i złożył na jej ręku pocałunek.
 — Witam kochaną cioteczkę — rzekł — jakże się ciocia miewa?
 — Nie szczególnie, bardzo nieszczególnie. Czy można mieć się dobrze w moim wieku?...
 — Może ciocia zajęta? może w czem przeszkodziłem?
 — E nie... wybierałam się co prawda do kościoła, a ten moj niedołęga Jacek nie może się z zaprzęganiem wyguzdrać.
 — Cioteczko, moje konie stoją przed domem.
 — Kłaniam uniżenie, jeszcze miłe mi są resztki życia.
 — Ależ konie spokojne, jak dzieci.
 — Pamiętam ja cię dzieckiem... Z zasady cudzymi końmi nie jeżdżę, o wypadek nie trudno, nie mam ochoty narażać zdrowia.
 — Jak ciocia chce... Ja na krótko wpadłem, tylko aby ciocię odwiedzić i doręczyć konfitury od mojej Andzi. Podobno mają być doskonałe.
 — Potrzebnie też robiła sobie taki kłopot.