Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/38

— 34 —

zaległy procent i mam spokój — a przecież i ze zbiorów coś będzie.
 — Bo widzisz — rzekł technik, — ja byłem w obawie o ciebie, nawet mi to sen odbierało i wycofałem z banku swoje oszczędności...
 — Na co?
 — Dla ciebie...
 — Niech ci Bóg płaci, mruku, jakie ty masz złote serce!
 — Nie dla każdego... Chcesz bierz, w biurku leżą.
 — Kiedy już nie trzeba. Dziękuję ci, z całej duszy dziękuję...
 — Jak chcesz, ale w razie wypadku pamiętaj, że ja tu mieszkam.
 — Wierz mi, że ile razy jestem w mieście, nigdy nie omijam twego domu.
 — Bo tak być powinno — rzekł pan Konstanty, a po chwili dodał:
 — Ja ci jednak zazdroszczę, Stanisławie.
 — Czego?
 — Siły... bo ty silny jesteś.
 — A czyż ty siły nie masz?
 — Mam, wiem o tem, ale moja siła w lichszym gatunku, bo jest jakaś ponura. Ty dźwigasz ciężar z uśmiechem, ja ze zmarszczonem czołem, nieraz z klątwą. Ty się z losem godzisz, a jabym go, szelmę, łamał, gdy mi zapory stawia — jabym go gryzł!
 — I straciłbyś zęby — rzekł śmiejąc się Stanisław.