Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/45

— 41 —

 — Przepraszam najmocniej — odrzekła matrona, — nie uwierzę, dopóki nie zobaczę... Ja go znałam, tego Stasieczka... znałam go dobrze.
 — Owszem, służę pani, rzekł, podając jej ćwiarteczkę papieru.
 — To ma być testament?
 — Tak.
 — To świstek jakiś, kwitek!
 — Ma bezwarunkową ważność wobec prawa. Napisany własnoręcznie, przed czterema laty...
 — Przed czterema! Jezu Chryste! Dajcież mi okulary! Niech przeczytam...
 Podano szkła i dama drżącym głosem czytać zaczęła.
 „Droga Andziu! Nikt nie wie kiedy umrze, więc piszę te słowa. Zostawiam wam folwark i polisę na piętnaście tysięcy.“
 — Ubezpieczył się!?
 — Tak pani.
 „Na piętnaście tysięcy — czytała dalej. — To dla was. Wychowaj dzieci na uczciwych ludzi, i wspomijcie czasem o waszym Stanisławie. Życzę sobie, aby opiekunem przydanym moich dzieci był Konstanty X.
 Pisanka, dnia 14 sierpnia 188...
 Podpis.“
 — Teraz pani wierzy?
 — Wierzę.
 Nastało milczenie, panowie szeptali po kątach.