Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/74

— 70 —

tańczyły zawzięcie po podwórku, a nawet stróż idący zapalać lampki na schodach, zatrzymał się i rzekł do żony:
 — Nie ma co gadać; gra pięknie i głośno, niech się inszy kataryniarz schowa...
 Panna Jadwiga grała z godzinę, nareszcie zamknęła pianino i rzekła do matki:
 — Wie mama, tu jest prześlicznie!...
 — Tego nie powiem — odrzekła matka, widocznie mniej do zachwytów skłonna, — na Przyrynku było i lepiej i obszerniej.
 — O nie! Tu stanowczo jest ładniej i weselej. Tam był kąt, a tu jest świat, zupełnie co innego.
 — Aby nam tylko z tego „świata“ co przyszło.
 — Bez wątpienia przyjdzie, niechno tylko szafka będzie gotowa. Stolarz obiecuje na jutro, już tylko brak szyb, a ja upatrzyłam na froncie doskonałe miejsce do przybicia. Mam przeczucie, że doskonale nam tu będzie.
 — Ty bo zawsze ze swemi przeczuciami i snami...
 — Czy się nie sprawdzają?
 — Czasem...
 — Ależ zawsze...
 — Imaginacya!
 — Jednak, mamo, wartoby co zjeść. Narobiłyśmy się przy tej przeprowadzce, a choć ja pasyami lubię przeprowadzki...