Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/75

— 71 —

 — Także gust! Ja bo nie cierpię, to istne piekło.
 — Przeciwnie, mamo, to najprzyjemniejsza rozmaitość... Wszystko się rujnuje, przewraca, wynosi — a na nowem mieszkaniu znowuż się ustawia, urządza, przybija... Zawiesza się obrazki i fotografie, zakłada firanki... Wie mama, ja już obmyśliłam.
 — Co takiego?
 — Wszystkie fotografie pozawieszam inaczej.
 — Byle nie dziś, bo już mam dość tego łomotania. W głowie mi huczy...
 — Zrobię to jutro, gdy mama wyjdzie na targ, bo tak jak jest, niema żadnego szyku...
 — Jak ci się podoba... Samowar już szumi, bułki stróżka przyniosła — są i serdelki.
 — Alboż dziś niedziela?
 — Wtorek, ale narobiłyśmy się, a z powodu tej utrapionej przeprowadzki nie było obiadu.
 — Ach prawda! Najzupełniej o tem zapomniałam.
 Panna Jadwiga nakryła stolik w kuchence i nalała herbatę do szklanek.
 — Ciekawa jestem — rzekła — jakich tu mamy sąsiadów?...
 — Od frontu sklepy i lokatorowie bogaci, a może tylko udający bogatych, a tu w naszej oficynie tak sobie, rozmaici... Niektórych poznałam już.
 — Już?