Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/93

— 89 —

kwiatek we włosach, tem bardziej, że młodemu człowiekowi dobrze z oczów patrzy.
 Panna Jadwiga zakrzątnęła się szybko koło kawy i koło własnej osóbki.
 — Zaraz będzie mamo — rzekła wchodząc napowrót do pokoju. — Panie zasiadły na kanapce i rozmawiały z sobą pół głosem, młody człowiek zbliżył się do panny Jadwigi.
 — Nie przypuszczałem nawet, na że mam tak miłe sądziedztwo.
 — My sprowadziłyśmy się tu dopiero wczoraj. Uważa pan zapewne, że wszystko jeszcze jest jak po ogniu... nic nie ustawione...
 — Nie spostrzegłem tego — odrzekł.
 — Bo panowie nie zwracają uwagi na takie drobiazgi... Mój ojciec, na przykład, mówi, że mu jest wszystko jedno, gdzie jaki mebel stoi... Czy pan dawno mieszka w tym domu?
 — Blizko dwa lata...
 — O! to pan dawny lokator.
 — A jednak nie znam nikogo z sąsiadów.
 — Czy być może?...
 — Rzeczywiście. Wychodzę z domu wcześnie, wracam późno.
 — Pan ma stałe zajęcie?
 — Tak.
 — W biurze.
 — Nie pani, w fabryce, jestem mechanikiem.
 — A wolno wiedzieć w jakiej fabryce pan pracuje?