Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/94

— 90 —

 — W fabryce maszyn Müllera.
 — To nie.
 — Co pani powiedziała? Dlaczego nie?
 — Mój ojciec jest także mechanik i także pracuje w fabryce, ale w innej. Sądziłam, że może pan jest w tej samej. Ojciec bardzo często wyjeżdża — i teraz nie ma go w domu.
 — A gdzież jest?
 — Nie pamiętam jak się ta miejscowość nazywa, wiem tylko tyle, że bardzo daleko, i że wróci dopiero za kilka tygodni. Cukrownię tam zakładają.
 — A, pani ojciec montuje maszyny?
 — Tak...
 — To bardzo korzystne zajęcie i dobrze płatne...
 — Ale ciężkie, a ojciec już nie młody, spracowany i należałby mu się odpoczynek. Tylko — dodała, — wypoczynek dla ludzi tej kategoryi, to podobno niedościgłe marzenie.
 — Skądże pani przychodzi do tego wniosku?
 — Ojciec zawsze tak mówi, a on przecież zna dobrze swoje położenie.
 — Zapewne; wolę ja jednak naszą pracę, niż wiele innych i bynajmniej zapatrywań ojca pani nie podzielam, chociaż je rozumiem. Pochodzi to stąd, że pani ojciec jest już niemłody i zmęczony, a ja czuję w sobie siłę, dlatego też przyszłość mnie nie straszy.
 — I nie lęka się pan jej?...