Strona:Klemens Junosza - Z pola i z bruku.djvu/99

— 95 —

 — Nie trzeba nigdy sądzić zbyt pośpiesznie, gdyż można się w sądzie omylić...
 — W złą porę trafiłem, jak widzę... panna Jadwiga nie ma dziś humoru.
 — Zdaje się panu tylko — odrzekła młoda osoba i wyszła z pokoju. Gość pogładził czarne faworyty i zwrócił się do pani Zenobii, a w głosie jego brzmiał ton wymówki.
 — Nie rozumiem, proszę pani — rzekł — co to ma znaczyć? Po długiem niewidzeniu takie obojętne przywitanie... Przecież miałbym pewno prawo wymagać.
 — Wymagać? Nie sądzę.
 — Tak — powtórzył z naciskiem, — wymagać. Mam zwyczaj zastanawiać się nad każdym wyrazem zanim go wymówię; ważę słowa i dlatego...
 — Ależ panie!
 — Pozwoli pani, że jej przypomnę ostatnią naszą rozmowę.
 — Zbyteczny trud, doskonale ją pamiętam i bardzo mi przykro, że pan źle sobie tłómaczy moje słowa.
 — Pani mąż mógłby też coś o tem powiedzieć, ale ponieważ obecnie go nie ma, pozostawmy rzecz całą do jego przyjazdu.
 — Masz pan słuszność, tak będzie najlepiej.
 — W żadnym razie nie może to pozostawać w zawieszaniu. Ja zamiary moje radbym doprowadzić do skutku jak najprędzej, gdyż