Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/137

— 131 —

 Pan Piotr podniósł na nią wzrok pełen zdziwienia.
 — Od ciebie to słyszę? To mówi żona moja?
 — Tak.
 — Trwasz przy swojem?
 — Bezwarunkowo. Nie odejdę, dopóki mi nie przyrzekniesz, że zrobisz, o co cię wszyscy prosimy.
 — No, choćbym wreszcie ustąpił, to zmartwimy się oboje. Ja będę niespokojny o ciebie, ty o mnie.
 — Ja z tobą pojadę — rzekła stanowczo, — pielęgnować cię będę.
 — Chciałabyś, naprawdę?
 — Także trochę niedomagam, to przy jednej okazyi... W naszym wieku trzeba już bardzo myśleć o zdrowiu, bo ono kruche.
 — Ha, jeżeli i ty chcesz się leczyć, to trudno, odmówić nie mogę.
 — Więc jedziemy?
 — Kiedy tak być musi... ale jakże gospodarstwo, dom, cały majątek?
 — Jest Jaś.
 — Prawda, dobry chłopak, ale młodzik jeszcze, niedoświadczony.
 — Dołoży starań, żeby cię zadowolnić. Jestem pewna. Zresztą gospodarstwo nasze to dobrze uregulowana maszyna.
 — To kompliment?