Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/146

— 140 —

 Wszedł chłop krępy, barczysty, o dużych wąsach i zawadyackiej minie, stanął przy drzwiach wyprostowany, czekając rozkazu.
 — Antoni, pojedziemy do Królówki.
 — Słucham wielmożnego pana.
 — Tylko, że droga okropna i ciemno.
 — Bajki, wielmożny panie; bryczkę wezmę maleńką, koni trzy, wyciągną nas z największego błota; a zaś ciemność też bajki. Ja mam dobre oczy i nasze konie trzymają się drogi. Jeździło się nieraz z młodymi panami po takich drogach, że strach wspomnieć. Rychło mam zajechać?
 — Choćby zaraz.
 — Słucham, wielmożny panie.
 Pan Jan kazał dać Antoniemu wódki na rozgrzewkę i ubierać się zaczął.
 W pół godziny później, otulony w płaszcz gumowy, siedział na bryczce. Konie ostro ruszyły z miejsca i zdawało się młodemu człowiekowi, że pogrążył się nagle w otchłań, napełnioną wilgocią i ciemnością. Z początku nie widział literalnie nic, słyszał tylko chlapanie kopyt końskich po błotnistej drodze; po jakimś czasie dopiero mógł rozpoznać stangreta i niewyraźne kształty koni.
 — Dobrze jedziemy? — zapytał — czy nie zmyliliście drogi?
 — Eh, proszę wielmożnego pana — odparł dotknięty nieco w miłości własnej Antoni, —