Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/149

— 143 —

 — Na długo?
 — O, na całe życie!
 — To za długi termin! — odrzekła. — Pogodzimy się więc na tydzień na przykład.
 Uśmiechnęła się, ukazując szereg ząbków równych, małych, perłowych.
 — Dlaczego tylko na tydzień? — zapytał — a po upływie tygodnia co będzie?
 — Pogodzimy się znowuż.
 — I także tylko na tydzień?
 — Nie wiem, zobaczymy, to zależy.
 Nigdy jeszcze nie widział jej tak bardzo ożywionej. Czarne oczy patrzyły wprost na niego i tylko czasem, przelotnie, chowały się pod powieki i pod długie, jedwabiste rzęsy.
 Niebawem nadeszła panna Nina z matką i potoczyła się rozmowa ożywiona, prawie wesoła, a młody człowiek przyznał w duchu, że i długie wieczory jesienne bywają niekiedy bardzo miłe.
 Właściwie pan Jan był po raz pierwszy w Królówce w charakterze gościa; dotychczas bowiem przyjeżdżał tylko w sprawach gospodarskich, jako wyręczyciel lub zastępca stryja. Tym razem o gospodarstwie ani wspomniał, jak gdyby chcąc zaznaczyć, że nie ono go tu sprowadziło. Intencya jego została zrozumianą i bardzo dobrze przyjętą; znać to było po całem zachowaniu się tych kobiet, po serdeczności przyjęcia. Młody człowiek zapo-