Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/168

— 162 —

 — A tak, proszę pani; ja wprawdzie mało znam ludzi wyższego wzrostu, niż mój Hipolit, ale dla matki jest on zawsze maleńkim. Nie nazywa go nigdy inaczej, z czego też nieraz uśmieję się serdecznie. Wielką niespodziankę chłopiec ten nam sprawił, spadłszy jak z nieba.
 — A na długo? — zapytała pani Justyna.
 — Na kilka tygodni.
 — Okolica zaczyna się ożywiać — odezwał się pan Roman; — będzie tu niedługo bardzo gwarno.
 — Zaciekawia nas pan. Skądże się weźmie to ożywienie?
 — To państwo nic nie wiecie? Nie nadesłano wam zaproszeń?
 — Nie.
 — W pierwszych dniach stycznia pan Topaz wyprawia wielkie polowanie w swych lasach. Będzie dużo osób z Warszawy, no i wszyscy myśliwi tutejsi otrzymali zaproszenia piśmienne na eleganckim papierze z emblematami łowiectwa.
 — Skądże się to wzięło? Dotychczas wielkich polowań nie urządzał.
 — Widocznie dla warszawskich znajomych. Dziwi mnie jednak, że pan Jan takiego listu nie otrzymał.