Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/170

— 164 —

ływać ożywienie na twarzy, dysputować, sprzeczać się nawet.
 Coraz więcej utwierdzał się w przekonaniu, że ją zna od dawna i że spotkali się po długiem rozłączeniu. Raz nawet powiedział jej to i zapytał, czy nie uznaje, że w tem złudzeniu jest może jakaś drobna cząsteczka prawdy.
 Zarumieniła się i odrzekła spokojnie:
 — Sądzę, że jest. Nie wydaje mi się to nieprawdopodobnem, a każde złudzenie musi mieć przecież jakąś podstawę.
 — A więc, jeżeli ja panią znam tak dawno, to wniosek oczywisty, że i pani...
 — Mógł mnie pan znać z widzenia — odrzekła z uśmiechem.
 — O, nie! rozmawialiśmy nieraz.
 — Ja nie pamiętam — rzekła, spuszczając oczy.
 — Szkoda, szkoda. Mielibyśmy bogaty materyał do wspomnień, do odtwarzania prześlicznych krajobrazów, śmiałych wycieczek w krainę fantazyi, do kryształowych źródeł poezyi.
 — Zaciekawia mnie pan.
 — I cóż stąd, kiedy pani nie pamięta, albo pamiętać nie chce!
 — Może kogo innego pan widywał? — odrzekła.