Strona:Klemens Junosza - Za mgłą.djvu/172

— 166 —

siebie” — ale powstrzymała się, pragnąc nadać inny obrót rozmowie.
 A on nalegał, domagał się koniecznie odpowiedzi.
 — Gdzie? Niechże pani powie nareszcie.
 — A więc przyznaję: widywałam pana niekiedy w zwaliskach.
 — Doskonale! Jestem tedy w oczach pani nietoperzem, nie znoszącym światła, puszczykiem złowrogim?
 — Ależ nie, nie!
 — Może więc upiorem, widmem, straszącem ludzi, pokutującym duchem, który wlecze za sobą ciężki łańcuch?
 — Myli się pan.
 — Wyliczam wszystkich, prawdziwych i legendowych mieszkańców zwalisk.
 — A nie chce pan być pięknym rycerzem z legendy? — zapytała z uśmiechem.
 — Pięknym rycerzem? Nie, pani.
 — Dlaczego?
 — Bo legendy są zazwyczaj bardzo smutne, a bohaterowie ich strasznie nieszczęśliwi. Dążą do miłości, jak ćmy do ognia, giną i nawet po śmierci nie znajdują spokoju. Zaklęci w skałę, cierpieć muszą bez końca.
 — I zaklęte królewne nie mają lepszego losu — rzekła, — ale po latach, a może po wiekach cierpień przychodzi wyzwolenie i szczęście. Tak się dzieje w legendach.